İki deli,
ben ve dolu bir kadehin
boş kadehe çarpıp çıkardığı tınlama,
ama hafifçe…
iki aptal alacakaranlık
perdesidir penceremin,
duvarın üzerinde hayalî bir pencere durur
yıllardan beri.
iki çatı,
kimsenin oturmadığı bir evde…
gelenlere bir veda gıcırtısıdır
kapı
iki dudak,
üzerinde iki dudağın, bir tanrıdır aşk
esirgeyen bağışlayan
ve sanki bir dindir öpüşmek.
iki ölüm
yollarda
köpekler gibi dolaşıyor,
eskilerin adımlarını izleyerek
tozu dumanı kokluyor.
İşte yalnızım,
kanlı canlıyım kabrimde…
iki ölü
iki ölü
tepemde
Yasin okuyorlar birbirlerine.
Türkçesi: Halim Öznurhan
(Barbar Edebiyat, 16, İstanbul, 2016)