Ahmed Yusuf Akîle - Seçim

SEÇİM[1] 

AHMED YUSUF AKÎLE 

Türkçesi: Halim Öznurhan

1

Fazilet ömrünün baharında, on altı yaşındaydı. Pencere camının arkasından utanarak, gizlice dışarı bakıyordu.

-  Şu, kasabın oğlu... Sürekli kana bulanmış bir halde.. Kesmekten, yüzmekten başka bir şey bilmez... Üff!.. Deri kokar bu...

-  Şu şık giyimli de kim? Haa... Yeni gelen öğretmen... Eh yani! Sakıncası yok, ama henüz ilk maaşını almadı... Arabası da yok... Ailesiyle birlikte oturuyor... Maaşı kıt kanaat geçinmeye yeter ancak.

-  Şu sendeleyerek yürüyen kim? Köyün delisi mi? Topal ve şaşı... Kimse kalmadı mı bundan başka?!

2

Evin önündeki keçiboynuzu ağacı büyüdü ve boyu çitleri aştı.

Fazilet sonuna kadar açık pencerenin önünde oturuyordu. Eli yanağında, kulağı sesteydi. Ay, bulutların üzerinde koşan beyaz bir at gibi belirmişti.

Köyün bir köşesinden zılgıt atıldı.

Bedeni parçalandı... Titredi... Sarsıldı...

- Hayırlı olsun... Kasabın oğluyla evleniyor kız... Deri kokusu hayırlı olsun ona!

İç çekti:

- Ama... Durumu her yönüyle de kötü değil. Sığınacağı bir erkek buldu hiç olmazsa.

3

Nihayet keçiboynuzu ağacı ayın pencereden görülmesini engelleyecek kadar uzadı.

Fazilet evin eşiğinde oturuyordu. Parmakları gerdanlığının taneleri üzerinde yavaş yavaş gezindi.

-  İyi akşamlar Fazilet!

-  İyi akşamlar... Kim o?

-  Kim olabilir benden başka? Köyün şaşı, topal delisi...

-  Ne olursa olsun erkek erkektir. Bunlar erkek için kusur değil.

Deli kahkaha attı...

-  Gülme... Sen kendine hiç değer vermiyorsun. Bir erkeğin topal olması kusur değil.

Delinin kahkahaları daha da yükseldi:

-  Ya şaşılığım?

-  Kör, dilsiz, sağır olsan da, hiçbir şey erkekte kusur değildir.

Sesi boğuklaştı. Başını ellerinin arasında gizledi ve tekrarladı:

-  Hiçbir şey kesinlikle erkekte kusur değildir.

Deli karanlıkta kayboldu... Gülüşünün yankısı Fazilet’in gecesini dolduruyordu.


(Doğu Edebiyatı, sayı: I/2, Aralık 2007)

---

[1] 1958 yılında Libya-el-Cebelu’l-ahdar’da doğdu. Libya Edebiyatçı ve Yazarlar Birliği üyesidir. Öykülerinde daha çok köy yaşamını ele almakta ve alaycı bir dille toplum eleştirisi yapmaktadır. “el-Huyûlu’l-bîd” (Beyaz Atlar, 1998), “Ğinâu’s-Sarasîr” (Cırcır Böceğinin Şarkısı, 2003), “Hikâyâtu’l-Difdezâd” (Difdezâd’ın Öyküleri, 2003) adlı öykü kitapları yayınlanmıştır. Bu öykü, yazarın “el-Huyûlu’l-bîd” adlı öykü kitabından “İhtiyâr” adlı öyküsünün çevirisidir.

Mahmud Derviş - Muhammed

MAHMUD DERVİŞ

MUHAMMED

Muhammed,

babasına sokuluyor, ürkek bir kuş gibi

göğün cehenneminden:

koru beni babacığım

yukarıdaki uçaktan!

Kanatlarım zayıf bu fırtınaya karşı... ortalık karanlık.

Muhammed,

eve dönmek istiyor, ne bisikleti var... ne de yeni bir gömleği.

Okula gitmek istiyor...

Dil dersine: Beni evimize götür

babacığım, dersime çalışmak

ve büyümek için ağır ağır...

deniz kıyısında, palmiyeler altında.

Daha fazlası değil, daha fazlası değil.

Muhammed,

Askerlerle karşılaşıyor, olmaksızın ne bir taşı ne de yıldızların şarapneli

duvara yazmakla ilgilenmiyor “Özgürlüğüm

yok olmayacak” diye. Henüz özgürlüğü yok

savunacağı. Ufku yok güvercini için

Picasso’nun. Doğmakta.

Bir adla doğmakta, yüklenerek adın lanetini. Defalarca

kendinden bir çocuk doğacak

ülkesi olmayan... çocukluğunu yaşamaya vakti olmayan.

Düş görecek olsa nerede görsün,

ülke delik deşik... ve mabet yüzüstü.

Muhammed,

kaçınılmaz ölümün geldiğini görüyor. Ama

televizyonda gördüğü bir kaplanı hatırlıyor;

yavru bir ceylanı sıkıştıran güçlü bir leoparı,

ona yaklaşıp da

süt kokusu alınca

avlamaktan vazgeçen.

Sanki süt, çölün vahşisini uysallaştırmıştı.

Öyleyse ben de kurtulurum –dedi çocuk-

ve ağladı: Hayatım orada işte,

annemin kucağında; kurtulacağım... göreceksin!

Muhammed,

masum bir melek

taş yürekli avcının namlusunun ucunda

Nicedir kamera izliyor

gölgesiyle birleşen hareketlerini

Yüzü gün gibi

Kalbi pırıl pırıl bir elma

mumlar gibi ince parmakları

ve gömleğinde gözyaşları

bir an durakladı avcı

Kalsın dedi

kusursuz bir şekilde söyleyinceye kadar

Filistin’ini,

hele kalsın aklımın bir köşesinde

öldürürüm nasılsa yarın başkaldırınca!

  

Muhammed,

bakırdan ve zeytin dalından

ve dirilen bir halkın ruhundan yapılmış,

bir ikonun içinde

uyuyan ve düş gören

bebek İsa’dır.

Muhammed,

tam da Nebîlerin istediği kan.

Çık ey Muhammed

Sidretü’l-Müntehâ’ya.

Türkçesi: Halim Öznurhan

(Yedi İklim, sayı: 226,  Ocak, 2009)

Mecnun-Kalbim Aşkınla Çarpmadan

Mecnûn 

Terk edişi ve vuslatı bîhaber edip

ölüm kaygısından, Hesap Gününü bile unutturan!..

İnan ki, gözümü kırptığım anım yok

kalbim aşkınla çarpmadan.

Türkçesi: Halim Öznurhan

(Yedi İklim, sayı: 197, Ağustos 2006)