Mahmud Derviş - Muhammed

MAHMUD DERVİŞ

MUHAMMED

Muhammed,

babasına sokuluyor, ürkek bir kuş gibi

göğün cehenneminden:

koru beni babacığım

yukarıdaki uçaktan!

Kanatlarım zayıf bu fırtınaya karşı... ortalık karanlık.

Muhammed,

eve dönmek istiyor, ne bisikleti var... ne de yeni bir gömleği.

Okula gitmek istiyor...

Dil dersine: Beni evimize götür

babacığım, dersime çalışmak

ve büyümek için ağır ağır...

deniz kıyısında, palmiyeler altında.

Daha fazlası değil, daha fazlası değil.

Muhammed,

Askerlerle karşılaşıyor, olmaksızın ne bir taşı ne de yıldızların şarapneli

duvara yazmakla ilgilenmiyor “Özgürlüğüm

yok olmayacak” diye. Henüz özgürlüğü yok

savunacağı. Ufku yok güvercini için

Picasso’nun. Doğmakta.

Bir adla doğmakta, yüklenerek adın lanetini. Defalarca

kendinden bir çocuk doğacak

ülkesi olmayan... çocukluğunu yaşamaya vakti olmayan.

Düş görecek olsa nerede görsün,

ülke delik deşik... ve mabet yüzüstü.

Muhammed,

kaçınılmaz ölümün geldiğini görüyor. Ama

televizyonda gördüğü bir kaplanı hatırlıyor;

yavru bir ceylanı sıkıştıran güçlü bir leoparı,

ona yaklaşıp da

süt kokusu alınca

avlamaktan vazgeçen.

Sanki süt, çölün vahşisini uysallaştırmıştı.

Öyleyse ben de kurtulurum –dedi çocuk-

ve ağladı: Hayatım orada işte,

annemin kucağında; kurtulacağım... göreceksin!

Muhammed,

masum bir melek

taş yürekli avcının namlusunun ucunda

Nicedir kamera izliyor

gölgesiyle birleşen hareketlerini

Yüzü gün gibi

Kalbi pırıl pırıl bir elma

mumlar gibi ince parmakları

ve gömleğinde gözyaşları

bir an durakladı avcı

Kalsın dedi

kusursuz bir şekilde söyleyinceye kadar

Filistin’ini,

hele kalsın aklımın bir köşesinde

öldürürüm nasılsa yarın başkaldırınca!

  

Muhammed,

bakırdan ve zeytin dalından

ve dirilen bir halkın ruhundan yapılmış,

bir ikonun içinde

uyuyan ve düş gören

bebek İsa’dır.

Muhammed,

tam da Nebîlerin istediği kan.

Çık ey Muhammed

Sidretü’l-Müntehâ’ya.

Türkçesi: Halim Öznurhan

(Yedi İklim, sayı: 226,  Ocak, 2009)